زندان (مرخصی توشهری)

الا اي مير زندانبان، در سنگين اين زندان كمي بگشاي
هواي اين قفس دم‌كرده و ناساز مي‌باشد،
دلم در مرگ اين بي مرگي زندان چه تب آلوده مي‌سوزد
فقط درهاي غم بر اين دلم باز است، نگاهم با چه سنگيني لحظه را وداع مي‌گويد و كوچ باوقار سايه‌ها را بدرقه مي‌سازد.

الا اي مير زندانبان _ چه پنداري كه خونسردم
مپنداري كه ميلاد محبت در وجودم نيست،
من از قفل و كليد و درب و ديگر واژه‌هاي بند و زندان هم كه بيزارم.
من از ديوار بيزارم، نگاهم آرزوي وصلتي بي‌انتها دارد
دلم در حسرت پژواك كوهستان چه مي‌سوزد
دگر آئين قفل بي‌كليد در من اجين گشته ؛ دگر در خواب هم ديوار مي‌بينم.

دلم مي‌خواهد امشب مير زندانبان همان اسطوره خشم و غضب يا ناخداي كشتي دلتنگي به صبحگاهان خبر آرد، فلاني خيز از جايت
دگر آزاد ِ ….. آزادي .

از آثار استاد كارو

پ.ن1: هنوز زنده ام، یعنی امیدوارم همیشه زنده باشم (عجب امیدواری..یی !!!)
پ.ن2: هر دو پاهام مثل دو تا کنده درخت شده، مچهای پام آب آورده و الآن هم به بهانه دکتر رفتن مرخصی گرفتم، دعا کنید بهتر بشم.
پ.ن3: به زودی قراره احمدی نژاد تشریفشان را به بیرجند بیاورند که گردان ما هم در صفهای اول رژه قرار دارد، البته با وجود سخت گیرترین فرمانده پادگان اصلاً دور از ذهن نیست. امیدوارم گروهان ما را از این امر خطیر اف کنند.
پ.ن4: برایم دعا کنید که هرچه زودتر وضعیتم به حالت قبلی بازگردد که دیگر تحمل این همه درد را ندارم ( هر روز صبح 4 پروفن و 2 ترامادول، فقط برای رفتن به صبحگاه)
پ.ن5: فراموش کردم یادآوری کنم که بنده مسئول کامپیوترهای گردان هم شدم، یعنی بعد از تست از 10 نفر بنده انتخاب شدم. اما مانع از رفتن به صبحگاه و رژه نمی شود.
پ.ن6: تا مرخصی توشهری ( البته بدون پادرد و ناراحتی ) بعدی خدانگهدار !