مرثيه‌اي بر زمان از دست رفته!

  در حین فیدخوانی مطلبی دیدم که باعث نوشتن این مطلب شد.  
وبلاگ «تابلو» در اینجا مطلبی نوشته است که باعث یادآوری خاطره‌ای شاید شیرین از خاله بزرگ بنده زا در ذهنم تداعی کرد و باعث شد یادی هم از آن مرحومه عزیز کنم. تازه از شرکت رسیده بودم منزل که دیدم خاله بزرگ بنده نیز در منزل هستند. آن موقع آپارتمان مجزا نداشتم و با پدرم زندگی می کردم. خلاصه کلی خوشحال شدم که ایشان تشریف آورده‌اند، بنده به ایشان ارادت خاصی داشتم و کمتر از مادرم دوستشان نداشتم. بعد از یکی دو روز معلوم شد ایشان هدفشان از این سفر فقط داماد کردن بنده است. به این استدلال که اگر مرد تنها باشد و مجرد دچار انحرافات اخلاقی می‌شود، بنده هم که وضعیتم برای ازدواج تقریباً مناسب بود نمی‌دانستم چه دلیلی بیارم؛ موضع مهم اینجاست: ایشان با آن شخصیت شاد و در عین حال ابهتی که فضا را پر می‌کرد من را به اتاقش راهنمایی کرد و گفت با من کار خصوصی دارد. من هم مجبور به پذیرفتن شدم، بعد شروع کرد به صحبت کردن ، این قسمت را از زبان خودش می‌نویسم :
حسین جان، شما بزرگ شدی و کم‌کم داره موهات سفید میشه، باید فکر خودت باشی ، بابات سنش زیاده و مجالی برای تو نداره، تو که شغل مناسب و یک منزل واسه نشستن می تونی فراهم کنی چرا ازدواج نمی‌کنی؟……

  بعد از کلی جروبحث بنده تسلیم شدم و آنوقت ایشان چیزی که از اول می‌خواستند عنوان کنند را گفتند:
…. فهمیه رو نگاه کن، آدم لذت می‌بره بهش نگاه می‌کنه، خوشکل، محجب، باایمان، خانواده‌دار، تازه دانشجو هم که هست ، …….
بنده عنوان کردم که همه چیز که اینطور چیزها نیست، ملاکهای من برای ازدواج چیزهای دیگری هستند و در کل می‌خواستم با این حرفها او را از هدف شومش منصرف کنم و …… اونوقت ایشان منظور بنده را بد متوجه شدند و گفتند:
خوشکل که هست، حسین ، جون تو یک استیلی داره بیا و ببین، تو که ندیدی من دیدم باور کن هیچ کجا مثلش رو گیر نمیاری، سینه ها سفت ، سربالا ، سفید ،کمرباریک، خوش تیپ ،  من که اینهمه خونشون رفتم یه لک رو بدن این دختر ندیدم و …..
خلاصه زد به موضوعات آناتومی و …. و فکر کرد بنده منظورم این چیزها بوده ، بماند که بنده مجبور به عنوان کردن چه موضوعاتی شدم و آخرش هم ایشان با دلخوری خداحافظی کرد و با ناامیدی به منزلشان برگشتن.  

  وقتی داشتم این مطلب را از تابلو می خواندم دوباره یاد آن روزها افتادم و دقیقاً همین جریان. حالا دیگر خاله‌ای ندارم که به این شکل سربه‌سر من بگذارد و من را به خانه بخت بفرستد، ایشان کمتر از یکماه بعد از این اتفاق فوت کردند و از میان ما رفتند (آن روزها بنده تهران بودم و حتی در مراسم دفن هم نتوانستم شرکت کنم) اما خاطراتش هرگز از ذهن من و خیلی از افراد فامیل پاک نخواهد شد، بنده هم ازدواج نکردم و در عین حال از خانواده جدا شدم و از آن موقع مستقل زندگی می‌کنم. همه چیز عوض شد اما گاهی با دیدن چیزهایی کوچک خاطرات تلخ و شیرین آن روزها را به یاد می‌آورم و از آن بزرگ یاد می‌کنم .

یاد باد آن روزگاران …. یاد باد .
پ.ن: به پيشنهاد «bizbloger» عزيز، تيتر اين مطلب به «مرثيه‌اي بر زمان از دست رفته» تغيير كرد.