مرگ فقر

   شب از كار توان‌فرساي روزانه به سوي كلبه خويش ، پا را مي‌نهم در پيش و اشكي گرم بر رخسار سردم نقش مي‌بندد ؛ صدايي جز صداي پاي من از پي نمي‌آيد ؛ به جز من عابري در شهر پيدا نيست ؛ خيابانهاي پرجوش و خروش شهر خاموش است ؛ زمان آبستن سرماي جانسوز است ، زغربال هوا بر دامن شب نقره مي‌بارد.

   كلاغي پير بر روي ذرختي لانه مي‌جويد ، سگ آواره‌اي از شدت سرما مثال بيد مي‌لرزد ؛ تنم از خستگي با پتك مي‌كوبد ، سرم را در گريبان كرده‌ام پنهان ، كه از سرماي جانسوز زمستان در امان باشم ؛ دو پايم در تيرگي‌ها راه مي‌پويد ، زن هرجايي اندر انتظاري عابري، تن رنجور خود را به هرسو مي‌كشاند؛ كه شايد در چنين ساعات شب مرد هوس‌بازي به دام افتد و او را با پشيزي چند در آغوش خود گيرد ، پس آنگه لقمه ناني بدست آرد كه شكم را از عذاب بي‌غذايي‌ها رها سازد .

من از اين صحنه‌هاي زشت و بدمنظر به راه خويش ، پا را مي‌نهم در پيش و اشكي گرم بر رخسار سردم نقش مي‌بندد .

   در اين تاريكي و ظلمت ناگهان صداي ناله‌اي در گوش من بنشست . زلرزش رشته تار دلم بگسست ، قدم را تندتر كردم تا ببينم كيست ، فغان و ناله اش از چيست ؛ چو ديدم فقيري لامكان از شدت سرما ، چو مار زخم‌خورده مي پيچد از درد ، سخنهايش شرر بر جان مي‌زد ؛

   خداوندا جوابم ده ، شنيدم هركه را خواهي دهي عزّت، شنيدم هركه را خواهي دهي ذلّت، خداوندا عزّت و ذلّت به دست توست ؛ اي پروردگار دانا ، چرا اين دردهاي دردمندان را طبيبي نيست ؟ چرا با اين همه نعمت مرا از آن نصيبي نيست ؟ خداوندا ستم كافيست !

زمان با برف خود آنشب ، براي او كفن مي‌دوخت ، درون كاخ زيبا چلچراغي تا سحر مي‌سوخت .

از آثار زیبای استاد كارو